Veel mensen die het atelier van beeldhouwer Dick van Wijk (79) en diens eega, glaskunstenares Mariska Dirkx (74), zien liggen vanaf de Wilhelminasingel denken dat het om een oud kerkgebouw gaat. Maar het is de werkplaats uit 1880 van vermaard glaskunstenaar, tekenaar en schilder Joep Nicolas (1897-1972) uit Roermond. De metershoge puntige uitbouw met glazen pui doet aan een godshuis denken; hij diende voor het vervaardigen van de hoge kerkramen waarmee Nicolas tot ver over de landsgrenzen faam verwierf.
In dat atelier werkt nu alweer meer dan veertig jaar beeldhouwer Dick van Wijk. Oorspronkelijk uit Leiden, maar na een studie aan de stadsacademie voor beeldende kunst en de Jan van Eyck-academie in Maastricht streek hij in 1979 met zijn vrouw Mariska in Roermond neer.
Hij vond in het atelier aan de Wilhelminasingel vruchtbare grond. Waar ooit meer dan twintig glaskunstenaars actief waren om glas in lood te beschilderen, is het nu een eenzame werkplaats voor Van Wijk. Zijn drie kinderen zijn actief in de kunstwereld, maar beeldhouwen wilden ze niet. „Ik stond daar altijd alleen in een wolk van stof, dat was kennelijk niet erg aanlokkelijk.”
Koninklijk
Voor Van Wijk geen reden om te verzaken. Door de jaren heen dook zijn kunst overal in de wereld op. Van de VS naar Noorwegen en van Brussel naar Roermond. „Vanuit de galerie in Den Haag waar we mee samenwerken horen we waar ze naar toe gaan. Een enkele keer koopt ook een lid van de koninklijke familie een werk. Wie precies krijgen we niet te horen”, zegt Mariska Dirkx trots. In de burelen van de Europese Unie, bij het Nationaal Indië Monument in Roermond en in de binnenstad – de karakteristieke hoekige menselijke vormen van Van Wijk zijn niet te missen.
Waarom de oude meester nog actief is? „Ik werk op een inspirerende plek en wil graag mijn handvaardigheid bijhouden.”
Oorlog
De oorlog in Oekraïne en de miljoenen mensen die daarvoor op de vlucht zijn geslagen, brachten Van Wijk samen met drie andere initiatiefnemers – Sjra Puts, Huub Graus en oud-burgemeester van Roermond Herman Kaiser – op een idee. Waarom geen beeld dat het leed van evacués en vluchtelingen uitbeeldt? Bijvoorbeeld op het Wilhelminaplein?
„Daar vandaan werden in het laatste oorlogsjaar van de Tweede Wereldoorlog duizenden Roermondenaren door de bezetter geëvacueerd naar Friesland, Groningen en Drenthe”, zegt Van Wijk. „Roermond was frontstad, de Duitsers wilden de burgers hier weg hebben. We denken aan een beeld van een stoet mensen, ontheemd en op weg naar een onzekere toekomst. Een beeld dat je nu ook weer ziet in Oekraïne.”
Hoop
Het idee is er, de uitwerking en het geld nog niet. Maar Van Wijk is hoopvol en heeft al een stuk of wat schetsen – kleine voorbeelden in brons en was – gemaakt. „Het Wilhelminaplein wordt heringericht. Waarom niet daar een beeld en in Leeuwarden ook één? Ter herinnering aan die bange dagen en de zware tocht naar het noorden. Veel Roermondenaren zijn nog altijd dankbaar voor hoe hun familie daar werd opgevangen.”
